Gül UĞUR

DÜŞ

Bak şu hayata
Neler dokuyor!
Kendi ürettiği iplerle gidip geldiği,
Nakışları üzerinde yaşamın.
Mor düşlerden, mavi okyanusa açılan
Kapıdan geçip uyandım
Gündüzü olmayan kıyısına doğru.
Genleştirdim özüyle ısınan yaşamı.
Avuçlarımı, kar taneleri ıslattı.
Gözlerime ışıdı dünya
Bir kış akşamında.
Haziran uzaktı, sevgi de
Başka baharların,
Yabancı özlemlerin yolcusuydu günler.
Soğuk ve siyahtı
Saçlarım da yağmur kokmuyordu oysa.
Anlar, aydınlığa aldırmadan geçerken
İzafi aşkım rengini buldu.
Simgeler dağıldı, karıştı renkler.
Düş-me-di.
Düş-tüm.
Ve sustum
Çiçeklerimi sundum bakışlarımın bahçesine.
Aynadaki yalan, gördüğüm gerçek oldu.
Yaşam, düştü.
Bir kış sabahına uyandım.
Doğruldum çiçek tozlarına,
Islandı, uslandı yüreğim.
Körebe oynar gibi saklandım çocukluğuma.
Gün ağardı usul usul.
Yağmur bardaktan boşaldı bir kış sabahına.
İçinden geçtim zamanın.
Anladım ki buharlaştı, su olmadan uçup gitti
Avuçlarımda biriktirdiğim dünya.

Gül UĞUR

Bu şiir toplam 713 kez okundu.
13.04.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı