Elif Eylül Aybaşoğlu

Eylülüm ben..!!!!! Sana dökülürüm bir tek

Gel bak
Ankaraya güz düştü
Yüzün düştü gözlerime..
Nerdesin!
Eşkıya dediğin sevgili
Kendi dağlarında gezinmeli...
Ve sen yokken
Yüzümde bu kentin bozkırı tutuşur
Eylül ki,
Hüzne boyar bekleyenin düşlerini...


Bu mevsimde bekletme ne olur
Sakaryada yalnız yürümek
Sarsak adımlarla...
Ve serkeş kalemimin
Sana değmesi gece yarısı
Demlenmiş bir çayın yanında hasretin?
Bu hasret ağır gelir Ankaralıya...

Ben ki;
Eylülüm aylardan
Ve bir şair tanımışım yakın geçmişte..
O ki;
Sızıma duyarlı bir kalem
Anlatmamı istedi seni.. anlattım!
İçine ne bir puştluk
Ne de
Hainlik kattım..
Anlattım sevgili işte hepsi bu
Kaydımızı tutuyor bu adam!
Üstelik adını da SERSERİ taktım.........

Ne zaman geçti iki duble rakıyı?
Sezerim...
Serserim yatmadan önce arar
Kızımla konuşur.
Seni sorar...
Diyemem bir şey
Sözün bittiği yerde boğulurum...
Anlar da iyi geceler der..
Şairin sorduğu son soruya
Yalnızlığımdan yalan bir cevap bulurum...

Bilmediğim ülkenin insanı...
Beklediğim..
Yani sen!
Yatağımda sahipsizim nicedir
Ankaraya fena bastırcak kış
Sen iyisi mi
İçimi ısıtan bir gülüş gönder Alplerden...

(12.09.2006)

Bu şiir toplam 677 kez okundu.
6.12.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı