İbrahim Sağır

ELDE HEP ZİYAN KALDI

Eserken seher yeli gecenin bitişinde,
Yükledim efkârımı turnanın kanadına,
Bir ceylan bir çakalın can verirken dişinde
Ruhuma kasvet basar tüm ceylanlar adına.

Kurtuldu zembereği zaman denen saatin
Vurdu kampanasına ayrılıkların çanı
Bir anlamı kalmadı sabrıma itaatin
Işık hızıyla geçti ömrümün her bir ânı

Dünya Mevlevi misal döne dursun boşlukta
Bir minyatür çinide zamanı nakışladım
Bir huzur dengesi var İlahi sarhoşlukta
Gün geldi ben beni de, dünyayı da dışladım.

Muhabbet sahasını parselledi cadılar
Bulutlara tırmandım dağların inadına
Sevgiyi mücrim diye yargıladı kadılar
Ve kırdı kalemini hiç bakmadan ardına

Kemirirken bir şüphe beynimin cidarını
Beyhude emellerim boş bir gayrete düştü.
Abes geldi düşünmek o yârin didarını
Zira vefasız bahtım bile hayrete düştü,

Çalkalandı başımda hayatın velvelesi,
Cevapsız sorulara muhatap kıldı beni
Viraneye çevirdi aklımın zelzelesi.
Taşımaya gücüm yok artık yorgun bedeni

Gereksiz tevillerle erteledim tövbemi,
Hâsılat-ı ömrümden elde hep ziyan kaldı.
Nedametle doldurdum ne yazık ki heybemi.
Ne saray, ne kâşane, emanet bir can kaldı.


İbrahim SAĞIR

Bu şiir toplam 499 kez okundu.
13.03.2013 11:14:45

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı