Dursun TOMBUL

BEYOGLU’NDA (17)

Ezilmiş zamanın
Fosilleri uyur
Beyoğlu'nun
Dar sokaklarında.

Duygular,
Dağılmıştır çil yavrusu gibi
İstiklal Caddesi'ne.
Bir kadının
Çığlığı karışıyor
Tramvay kampanasının sesine.

Her köşe başında hissedilir,
Sızıp kalmış yaşamların kokusu.
Omuz atar tanımadığım duygular.
Vefasız sevgililerin; şuh kahkahası
Kulaklarda patlar.

Ardı arkası kesilmez
Yalnızlık senfonisinin.
Çiçek Pasajı'na hapseder
Yarınları.
Alkol kokusu bile
Ayıltamaz.
Yitik umutları.

Haçopulos Pasajı da
Artık tanımaz beni.
Napoliten şarkılarda bile yok
En ufak teselli.
Terk ettiğim rum kızının
Duysam sesini.

Sen
Garip ve mahzun Tünel;
Kabul et, ayak ucunda uyuyayım.
Hiç olmayacak bir rüyada,
Aniden çıkagelir
Çilli Sevdiğim.
O zaman
Doğar mı gün ışığı acaba.


Var mıydı
Anılardan-yaşamdan kaçmak.
İçimde çöreklenmiş
Aşk yenilgilerimin korkusu.
Tez zamanda getir
Kızılca kıyameti,
Sustur yüreğimi sustur
Beyoğlu...

Bu şiir toplam 487 kez okundu.
11.03.2013 14:38:44

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı