mustafa karaosman

Gece ve Kadın

Eski zamanlardan bir
Sonbahar.
Renkler hazana çalmaktadır.
Aşklar zor zamanlara kurban edilmiş ,vurulmuş ömrün bahçesinde,
Yatmaktadır.
Akşam geceyi örtmektedir günlerin üzerine.

Esrarlı gecede ,sisler arasından geldi kadın.
belli belirsiz.
bir garipti kaçaktı kadın .
kadın kimliksiz.

Ellerinde, dokunduğu yaşamların soğukluğu
ve eteğinde bir kaç damla gözyaşı .
gözlerinde geç kalmışlığın telaşı.

Esrarlı bir sorgucuydu kadın.
.
yorgundu oysa gece sorulardan.
nedenlerden,nasıllardan.
olurlarlardan ,olmazlardan.
yorgundu .
....
sabahtan korkuyordu .
kadın ise durmadan sabahı soruyordu ...

sordukça kanadı gece,
kanattıkça sordu kadın.
gözlerine baktı kadının gece,
derin karanlıktı .
korktu kadın.
ve
alnından öptü kadının gece
bıraktı ışıyan sabahının kollarına .
dönerek kendi karanlığına ....

Bu şiir toplam 754 kez okundu.
17.01.2011

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı