Fatih Öztoprak

Yalnızlık

neşesi bile nihayetsiz,vahşi bir hicran seli
rüya oldu ömrüm bu derdin ellerine düşeli
bu ölümlü zehir bende,ben beni bildim bileli
kalbime aşkın pençesi misali saplanan yalnızlık

kuşlara seslendim,dönüp bir candan seda vermediler
dostlara döndüm,aşkıma bir anlam veremediler
sevgililer birer birer yalan olup,gül olup soldular
ne varsa hayattan yana çalıp gitti benden yalnızlık

bir hazan mevsimidir musikisinden ruha yayılan
sanki devasız bir zehirdir andığında kanına karışan
bu ömre İblis''ten,nefsten sonra en büyük düşman
değerini bilemedin mi affetmiyor ne yapsan da yalnızlık

Bu şiir toplam 656 kez okundu.
11.05.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı