mücahet şen (hürışık20)

GÖZYAŞLARINI GÖRDÜM SEVDANIN

ben bir yorgun kayıkçının
yüreginden kopan
gözyaşlarını gördüm
belki asırlıktı bedeni
yorgun ve halsizdi
ve hala ...
yıllar öncesinde kalan
aşkına yanıyordu
kadehini yudumlarken
elleri titriyordu
ancak acı çeken biri
hiç sormadan anlatırdı derdini
ve öyle yaptı
ben hala onu düşünüp içiyorum
ve sızıyorum
ayaz geceleri üzerime yorgan yapıp
hiç düşünmedim mi dedi severken
sevdigime bir dünya verebilecekmiyim...
sevmişti acımasızca
kaderine inat
yazgısına körebe
ve en güzel kızı sevdim dedi
yüzü bir melek kadar güzeldi
yüregi hak ediyordu
ah ona alamayacagım cenneti
okyonusta bir damlacıktım ben
beni hiç bilmedi
sevdigimden haberi olmadı
yanmıştım tutuşmuştum ama
çaresizdim
ortak edemezdim acılarıma
o beni hiç bilmemeliydi
ve hata beni gördügünde
sıradan biri zannetmeliydi
rolümü oynadım
ve o evlendi
çocugu oldu sarıldıgı
sevdigi...
benimse hiçbirşeyim olmadı
hoyratça harcadın deseler ömrünü
kimseye birşey diyemem...inan
şarkılarda onu hatırlıyorum
hiç sahip olamadıgım herşeyim ona
uçları yanık mektuplar yazıyorum
okuyamadıgını bile bile.
benim sevdam benim olmuş
hiç kimse anlamaz halimi
bende birgün göçüp gidecegim
bu fani dünyadan
ve o beni hiç bilmeyecek
çünkü yazgı denilen şey
bizi dogmadan önce bizi birbirimizden ayırmıştı
mücahet şen.

Bu şiir toplam 334 kez okundu.
12.03.2008 19:32:09

• Yorumlar
• Yorum Yaz