Pervin Gökalp (pervino)

Evime mecburi veda

Evlilik yolculuğuna ne güzel başlamıştık hatırla,
Uzun inişli çıkışlı bir yoldu fakat
Biz hiç ellerimizi bırakmayacak aramıza mesafeler girmesine izin vermeyecektik.
Öyle de oldu uzun bir zaman doğru…
Aşkla, sevdiğim insanla severek evlendim.
Teslim ettiğim hiç bitmeyecek sonsuz hayallerimle beraber,
Nasıl bilirdim ki,
Özlemini duyduğum tüm duyguların da bu aşkla sevdiğim insan tarafından,
Acımasızca kırılıp, dağıtılacağını.
Beni çok kırdın biliyor musun?
İkimizde evimizi çok seviyorduk hatırla…
İçine geri gelmeyecek kahkahalarımızı, özel anılarımızı gömdük şimdi.
Kalbim gibi suskun, yalnız ve çok sessiz evimiz.
Her akşam iş dönüşü zili çalan parmakların yok artık,
Koşarak şımarık çocukların sevinçleriyle seni karşılayan ben de yokum,
Beraber kurduğumuz sofralarımız artık yok,
Biliyor musun ben seni gerçekten sevdim öyle böyle değil,
Hani öl deseler uğrunda ölecek kadar yani…
Duvarlarında artık hıçkırıklarım yankılanıyor derinden,
Dokunduğum her şey yavaşça kayıp gidiyor ellerimden,
Pencerelerini kim silecek, kapılarına kimin eli değecek?
Ve kim şuh kahkahalar atacak benim olmayan evimde,
Mutfağında kim yemek pişirecek ve kim unutturacak ilk sahibini…
Derlerdi de inanmazdım.
Hayat sahiden şaşırtıcıymış
Biliyorum ne kadar sevsemde bir gün gelecek çıkıp gideceğim evimden,
Yaşanan tüm yılların üstüne tek tek kapatıp tüm kapılarımı,
Gideceğim.
Şimdi az yemek yiyiyor az konuşuyor az gülüyorum,
Gözyaşlarımla bu aralar daha samimiyim,
Nasıl bitirdin yüreğimdeki sevgini ve beni nasıl ittin uzağına,
Bana neler yaptığını görmüyor mu güzel gözlerin?
Sabahları hıçkırıklarımı duymuyor mu küçük kulakların?
Ya kalbin ya o sızlamıyor mu hiç anlamıyorum.
O beni deli gibi seven kalbin nasıl bu kadar katı?
Her şeyi anlayabilirim evet herşeyi
Ama bu haksızlığı mümkün değil anlamıyorum.
Bana git dedin ama hala burdayım,
Merak etme her zaman ki gibi eve geldiğin bir gün
Beni göremeyeceksin ve istediğin gibi gitmiş olacağım hayatından.
İnsan her zaman yeni bir başlangıç kurma gücüne sahipmiş öğrendim.
Gerçekleşmesi olası hayallerim vardı herkes gibi,
Tükendi azmim, bittiğim son yerindeyim,
Seçim de kader de ne dersen de,
Sadece yaşadıklarımı bilirim o kadar.
Yinede evimi, ailemi, mahallemi seviyorum.
Elveda diyeceğim gün gelince…
Tanıdığım tüm yüzleri sıkıca sarılıp, helalleşip, öpüp geriye bakmadan mazide bırakacağım.
Artık her iş dönüşü akşamı bir ekmek ayrılmayacak bakkalda,
Çocuklar kapımı çaldığında cicianne diye açan olmayacak,
Annemin kapı önünde oluşunu, babamın bahçeyle uğraşmasını görmeyeceğim.
Dertlerimle esir ettiğim yüreği çok naif eltimle uzun konuşmalar yapamayacağım.
Bak gördün mü canım benim tarafımdan eksilen sadece sen değilsin.
Belki bilmek istersin dedim.
Evimize iyi bak olur mu?
Hoşcakal.

Bu şiir toplam 457 kez okundu.
13.09.2012 10:20:01

• Yorumlar
• Yorum Yaz