Gülşah Badekıl (ayaz_ve_güneş)

GÜNEŞİMSİN

Sensizliğin harbinden arda kalan tek şey,
Paramparça bir yürek.
Bana bıraktığın,
Yıkılmış,harap olmuş sahte umutlarla bezenmiş bir hayat...
Her gün özlemle seni bekleyen,
Kırık bir kalp ve bendeki sen...

Dayamışım namluyu yokluğuna,
Aklıma sen gelir,
Ellerim titrer çekemem tetiği...
Kırık cam parçalarına yansır güneş
ürkek dokunuşlarla...
Çekerim karanlıkları,
Sensiz bir gün daha çıldırtıyor beni...
Doğmasın güneş,doğmasın,sensiz olmuyor...

Ben seni hep başkalarında aradım,
Herşeye,herkese sen dedim,
Senin adını verdim...
Olmadı,kimse sen olmadı,
Her defasında daha da sevdim seni,bağlandım,
Kopamadım senden...
Hiç kimse sen olamadı,yerin dolmadı...
Ve ben,hiç kimseyi bukadar sevmedim...

Dayamışım namluyu sensiz günlere,
Güneş kırgın kırgın sızar içeriye,
Kıyamam,çaresiz çekemem tetiği,
Güneşimsin çünkü güneşim...

Son bir kez görebilmektir seni tek hayalim,
Gözlerine bakabilmektir,
Öyle uzaktan,öyle habersiz,öyle çaresiz...
Son bir kez,son bir kez,
Derim kendi kendime,
Dayarım namluyu şakaklarıma,
Çekerim tetiği,
Senden yoksun,senden uzaklara...

Gülşah Badekıl
(En aydınlık sabahlarda bile beni karanlıklara boğan yinede belkilerle hic tükenmeden doğmasını beklediğim tek GÜNEŞİME...)

Bu şiir toplam 519 kez okundu.
14.07.2007 19:36:26

• Yorumlar
• Yorum Yaz