osman öcal (osman7159)

Yalnızım

YALNIZIM

Yalnızım…
Şu koskoca dünyada
Bir ben yalnızım, bir de o.
Yalnızlık kader desem,
Ya onunki?
Yalnızlık kader ise,
Niye sadece bize?
Alıp semayı elimize,
Şuna şahit oluruz hep
Bakıp buğulu gözlerle:
Bulutlar siyah,
Kuşlar ıslak kanatlı.
Yağmur çisil,
Mevsim sonbahar.
Savrulan sarı yapraklar,
Üşütür içimi.
Yalnızlık o kadar yakın ki,
Bir su içimi.
Zaman gelir
Kardelenleri beklerim;
Süslesin yüreğimi.
Yoldaş olsun,
Buz gibi hayatıma.
Ama heyhaat!
Beklemek boşuna,
Umutlar kül…
O hep yanımda, yüreğimde,
Damar ve kan misali,
Issız yollarda.
Yıldızsız gecelerde
Islak kabuslarda…
Öyle sargınız ki,
Yaprakla dal
Çiçekle bal misali…
O da benim gibi,
Kaderine kahretmiş.
Şu kısacık ömürün,
Çileli yollarında,
Bir ben yalnızım bir de o.
Bittik tükendik…
Yaşam;
Boranla kış,
Ölümle sonsuzluk arasında…
Islak gecelerde,
Aydınlık yollar yok artık.
Ne gün ışır,
Ne kardelen açar.
Ben sefil ve garip,
O ise naçar.
Bazen umutlanır,
Umuda koşarız,
Ayaklar yalın,
Yollar çakıl ve dikenli;
Umutlar gölgeli…
Umutlanmak,
Heyecana kapılmak
Ne güzel,
Uzuuun bir zaman diliminde;
Karanlık gecelerde,
Dikenli yollarda yürümek.
Ne güzel,
Yalnızlığı,
Yalnızlıkla paylaşmak.
Ne kutsal bir savaş,
Ne kutlu bir sevda,
Yalnızlığı gidermeye uğraşmak.
Şu ıssız çöllerde,
Şu ulu bozkırlarda,
Bir ben yalnızım bir de o.
Bir ben yalnızım bir düşlerim.
07.07.2006
O.ÖCAL

Bu şiir toplam 602 kez okundu.
8.06.2007 16:20:35

• Yorumlar
• Yorum Yaz