Erdal Çakmak

kendimle

Bir ipek mendil gibi kayıp gidiyor hayatım,
Hiç farkında olmadım desem yalan olur
Çok gec artık dönüş yok içim kıyım kıyım
Yalanmış bütün gördüğüm tebessümler
Gerçek olansa şu andaki gözyaşlarım
Kim vah deyipte yanar arkamdan?
Solup idiyor genç ömrüm hiç farkında olmadan
Benim dağlarımdan hep güneş doğdu
Gülümseyerek gözüyaşlı yüzlere
İnsanlığı sımsıcak sararak,
Bu yüzden dağlarımda kar yoktu
Soğuk olmadım dostumun yüzüne
Hep icten gelen bir tebessüm yansıdı yüzüme
Bu yüzdenmi Annem çektiklerim
Benmi çok iyiyim insanlarmı cok kötü
Söyle şimdi bana,
Bu yüzdenmi çöküyor genç omuzlarım,
Bu yüzdenmi gülünç durumlara düştüm
Sevgiyle beslsnsn pınarlarım taştı Annem,
Gözüme sel oldu,yüreğimi boguyor Annem
Bütün gönlümce sevdim ben insanları
Yunus Emre oldum,
dosdoğru
Her cinsten insana kucak açtım
Mevlana oldum,
Barışcıl oldum kimseyi kırmadım
Kurtla kuzuyu dost kılmaya çalıştım
Hacı Bektaş oldum,
Söyle bana Annem yanlışmı yaptım.

Bu şiir toplam 576 kez okundu.
24.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı