oğuzhan şahin (oğuzhan)

KARANLIKLAR YALNIZLARINDIR

Yıkıl ey köhne karanlık; an, bir tan eğrisi
Bir kuş kanadı kadar ürkek, titrek, güneşin sesi
Mumlar yenilmek üzere sön, sön ey köhne karanlık
Bir rüya daha girmesin gözüme, duyulmasın artık baykuşların sesi

Yıkıl ey köhne karanlık; an, bir yağmur damlası
Sokak lambası yorgun, ışığı toz bulutu arkası
Ellerim koşuşturan inci tanesi yağmurlar, tenim ağır mı ağır
Şehrin gözlerini geri ver, akmasın artık bir tek kan damlası

Yıkıl ey köhne karanlık; an, bir korku tufanı
örümceklerin daha cesur, daha korkunç örüyor ağlarını
Kararmış umutlarımıza daha sıkı, daha sıkı örülü ipler
Dağıt dumanlarını, hatırlatmasın bukleli, haleli aşk akşamlarını...

Ve sen yıkıl ey köhne karanlık; an, bir aşkın buğulu hazzı
Kül rengi yataklar, gün bir sonbahar hüznü, gün bir şubat ayazı.
Vakit senin gitme vaktindir, üstümde cesaret hırkası;
Parmaklarım uçurumda, önümde sarhoş bir rüzgar ...
Asıl şimdi bende, şimdi benim, görüyorum o son beyazı ...

Bu şiir toplam 388 kez okundu.
21.10.2013 04:18:11

• Yorumlar
• Yorum Yaz