Muhammed Elyıldırım

Gökyüzü

Yine sıradan bir geceydi
Uyuyordum sabahlara kadar
Yüreğimde bir dargınlık
Bir sıkıntı vardı
Şöyle bir kafamı kaldırdım
Gökyüzüne masumca doğrulup baktım
Bulutlar kaplamıştı gökyüzünü
Suratını asmış biz insanlar
Somurtkandı sanki ağlıyordu
Bize bakıp sanki kinini kusuyordu
Allahın bağışladığı güzellikleri
Yer, gökyüzü ve canlılar
Kullanıp yararlanmasını bilmiyorduk
Neden bir arada yaşamı seçemiyorduk
İçimizdeki kin nefret niçin
Niçindi bu savaşlar yok etmeler
Kardeşçe dostça yaşamak varken
Yaşadıkça yaşamların doğanın değişmesi
Yoksa bir oyunumuydu
Oysa yaşamak çok güzeldi
Güzelleştirmek daha güzel
Güzel yaşamak varken neden bunlar
Aşk varken doğaya canlıya cansıza
Her şeye güzel bir anlam katmak
Neden olmasın bu tükenmez çaba
Hem de ölümlü olduğumuz bu yerde
Ve iyice derinlere daldım bu duygularla
Tekrar gökyüzüne uzunca bir baktım
Dedim ki şimdi sana hak verdim
Artık somurtkanlığının nedenini anladım
Nedeni kendi kendime sorguladım
Ve bu hayata zulüm ettiğimi anladım
Zaten kavrayıp iyice anlasaydık
Yaşam yaşansaydı daha güzel olurdu
Çirkinlikleri değil güzellikleri anardık
Gelecek kuşağa iyi bir tarih yazardık
Ama biz insanoğlu
Anlamak hiç mi hiç istemiyorduk
Yaşananlardan ders çıkarmasını bilmiyoruz
Niçin hep kini nefreti seviyoruz
Biz bu kafayla devam edersek
Hiç bir şey güzel olmaz
Güneş penceremizden içeri girmez
Mutsuz yaşamları acıları sonsuza dek
Sürüp sürükleyecek yaşamları
Bir vampirin kanı emdiği gibi
Kurutur can bedeni ölünceye kadar
Ne zaman baksak gökyüzüne
Suratını hep asacak ve bize somurtacak
Yeryüzündeki insanları anlamayacak
Ağlamak istese de ağlayamayacak
Somurtkan olup felaketleri sunacak
Sonsuza kadar var olanları yutacak
Muhammed bunları söyledi diye belki
Delidir denecek ama anlayana
Anlamayana kim ne diyecek
Ve bu kin nefret hiç bitmeyecek

Muhammed Elyıldırım

Bu şiir toplam 530 kez okundu.
9.08.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı