Meltem Kaya

Ay Düştü Gülüşüne

Yanlışlar da vardı
Doğrular gibi
Gemilerin yelkenleri
Maviydi...
Bir çocuk her sabah
Ortalık ağarmadan
Islık çalar
Göğe bakar
Yürürdü ağırdan...
Sesi acılarını
Sokağa taşırdı hep...
İnce bir gül kanardı
Avcumda bir avuç
Deniz tuzu
Belki bir tren sesi...
Ellerim yalnızken
Martılar da ağlardı
Ağlarken yüreğimde
Hep gülüşün açardı.
Düşleri sektirerek
Uçarken kuşlar
Hiç varılamayan yerlere,
Çocuk gül satardı...
Bir çınara sabahla
Rüzgar vururdu
Sallanırdı yüreğim...
İnanç yiğit işiydi
Yürek işiydi
Sen taşırdın inancı
Oysa ihanet vardı
İhanet vardı, ihanet...
Sevgili bir ışıktı
Ben çok uzaktaydım
Ama ışıktaydı gözlerim
Sevgilim benim
Yaralı kuzum benim
Seni özledim...
Her ay karanlığında
Gözlerini düşledim.
Şimdi yakınız işte
Soluğun yüzümde
Sevgilim benim
Uçarı yelim benim
Ay düştü gülüşüne...

Bu şiir toplam 597 kez okundu.
19.02.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı