Settar Altun

YAŞANAN ÇOCUKLUK

İçimde yaşattım olmayan çocukluğumu..
Uzaktan seyrettiğim parklarda oyun oynanırken söylenen şarkılar gibi şarkılarım olmadı benim..
Yaprak gibi süzülüp maviliklerde kaybolan uçurtmam yoktu..
Ne ana sıcaklığının hasreti ne de baba yokluğunun vehameti.....Sahip olamadım..
İşte bunlarsız büyümenin zorluğunu ve tükenmezliğini her yaşadığım günde biraz daha öğrendim hayallerini bile kuramamanın nasıl olduğu gerçeğini bilerek..

Sevilirken oyun olmayacaktı gerçekleşme ihtimali azalan her hayalde..
Bu sözlerle çıkılan yollarımın sonunu her merak edişimde hissettim yanlızlığın bıçak yarası soğukluğunu..

Çocukluğumu düşündükçe çocuklarım geliyordu aklıma,belki de hiç sahip olamayacağım.
İdealize edilmiş her hayalde onların sevimli gülücükleri ısıttı yanlızlığımı..
Sonra gerçekleşmesi imkansız ve sadece rüyalarda görülecek idealize edilmiş hayallerden uyanıyordum..
Ve anlıyordum sonunda,içinde ne yazdığı o kadarda önemli olmayan gazete kağıtlarının verdiği yalancı sıcaklıkla her sabah uyandığım bankın arka tarafı yaşadığım çoxukluğumdu benim...

Bu şiir toplam 687 kez okundu.
12.02.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı