Ali Pektaş

Bilmiyordum Öğrendim

Bilmiyordum öğrendim
Yalnızmış o güller içindeki goncalar
Yeni birer ümitmiş çekilen acılar
Tırmandıkça erişilmez olurmuş dağlar
Her karanlıkta bir ışık varmış
Ve her son yeni bir başa kanıtmış
Örtüler apaçık edermiş saklananı
Söylenen her yalan bir doğrunun parçasıymış
Ve her sevgi kalbinde sevgisizlik saklarmış

Bilmiyordum öğrendim
Denizler korkudan köpürürmüş
Gelinen yerle aynıymış dönülen yer
Tokluk açlıktan ibaretmiş
Zenginlik yoksulluktan
Gerçek aşk kalbe ağır gelirmiş
Her yeni sevgi eskisini bitirirmiş
Mutluluk bir yanında mutsuzluk beslermiş
Bilmiyordum iyi ki öğrendim
Kuşlar da yalan söylermiş

Bilmiyordum öğrendim
Şiir yazmazmış şairler
Alaca karanlıkta çalarmış mısralar kapısını
İçki değil içmek sarhoş edermiş adamı
Hüner değilmiş yaşamak
Gün gelir çekilen nefes boğarmış insanı
Sular zehir olurmuş içtikçe
Sudan ibaret değilmiş gözyaşları
İnsan yaşamayı değil asıl ölmeyi severmiş
Öğrendim ki aslında gökyüzü de mavi değilmiş

Bilmiyordum öğrendim
Bildiklerim bilmediklerimi bildiğimmiş
Gördüğümü sandıklarım aslında göremediklerim
Kısraklar çatlamak için koşarmış
Kader kadersizlikle beraber yaşarmış
Çiçekler sabırla beklermiş dalından kopmayı
Tuttuğumu sandıklarım aslında tutamadıklarımmış
Duyduğumu sandıklarım duymadıklarım
Taşlar acı çekerek ufalanırmış
Ve hayat dedikleri aslında kocaman bir yalanmış

04.03.2001

Bu şiir toplam 666 kez okundu.
4.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı