Osman Karaman

BETÜL''E

Kalbinin en kuytu köşesi bile bildiğim en güzel muhit. Al koy kalp kırıklarımı oraya. Merak etme, ben yalnızca kendime kanarım.
Sen bensiz bulduğun her yeri kendi kaçamaklarına yurt edinmişken ben senin olmadığın her yerden kendimi sana sürgün belledim! Sen daha aşk tarafından affedilmeyi beklemiyorken, ona yanaşamazken bile affa davet nutukları attım bedeli ağır her gecenin sonunda. Ya sen sağırdın ya da ben senin gerçeklerle yüzleşecek kadar korkak oluşunu kendi dilsizliğimle sakladım.
Kuşlar özgür oldukları için uçardı. Ben özgürlüğüme uçtum. Yaralandım! Kanatlarım kırıldı. Yağmurdan emanet aldığım duygu birikintilerim sel olup aktı gözlerimden. Ya saklı bu hikaye içinde, kimsenin bulmasını istemeyeceğin bir yerde ya da bu hikayeyi yalnızca ben okudum. Yasaklı, derin darbelere kendinden ödün vermeden içindekini korumayı önce bilen ve damarları yosun tutsa dahi “bir seni kendime yar bildim, bir de Yaradanı!” deyişini ömrüne kaftan biçmiş olan yüreğim; sensiz geçen her gün bir daha ki güne de sensiz uyanmamak için dualar etti. Yıldızları saydım gözlerinden başlayarak. Ne vakit upuzun saçlarına bir rüzgâr eşlik etse densizce, nedensizce kızarım sana. Bilmez misin yaprakların da katilidir rüzgârlar. Ama senin kadar yakışmıyor kimseye inan ki. Ve bil ki insana okuldur yalnızlık sandığın. Azrail nöbetindedir ölüm sandığın! Kalbim ömrüne,ömrün ömrüme,ömrüm Azraile teslim olana dek nefesini nefesim bildim!

Bu şiir toplam 334 kez okundu.
12.06.2013 23:28:44

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı