ZEKERİYA BAŞGÜN

İKİ KAPILI HAN

Dünya denen âlem iki kapılı bir han
Doğumla girersin ilk baş kapıdan
Haberin bile yoktur burada yaşamdan,
Tertemiz bir ruhla başlarsın baştan..

El bebek gül bebek gibi ellerde yaşarsın,
Tanımadığım ortama inceler bakarsın,
Zaman içinde yaşamdan bir şeyler anlarsın,
Acıları da sevinçleri de hepsini yaşarsın..

Aile ocağında öğrenirsin eğriler doğrular,
Öğrenmek için ardınca sorulur sorular,
Etrafındakiler yeni çiçek gibi seni koklar,
Öğrendikçe yaşamdan bir şeyler anlar..

Okursun öğrenirsin onlarla yaşarsın,
Yuva kurar olanları birlikte anlarsın,
Yaş kemale gelinceye kadar koşarsın,
Hiç yaşanmamış anılarda bile varsın..

Dünya telaşı alır başını gittikçe gider,
İhtiyaçların biri gelir diğeri ise gider,
Ömürle birlikte arzuları ardına ekler,
Yaşanan yolların hepsi aynı yöne gider,

İlk açılan kapıdan girdin adım, adım,
Düşün bunca zaman yaşadın ne yaptın,
Âlemi tanırken birden kedini anlattın,
İşte bak ömür deminin sonuna yaklaştın,

Yaşam sırasında bir kapı daha gelir karşına,
Girilmeyecek diye ferman yok o açık kapıda,
Son olan kapı burası başka yok en sonunda,
Baki olan mekâna geçiştir açılan bu kapıda,

Dünya işte bir kapıdan çıplak girersiniz,
Hiç yaşamamış gibi diğerinden çıkarsınız,
Dünyada bakimi kalacağınızı sanırsınız,
Ölüm hak yaşam fani ona yaklaşacağız..

Ne yaptın bunca yaşadığın yaşamında,
Son kapıdan sonra hepsi terzi-i mizanda,
Bunca zamanda yaptığın eğri doğrular da,
Hepsi bekliyor seni ruhani olan mekanda..

Bir dur geri döneyim desen yoktur yolu,
Kapı kapanır, açılmaz yoktur tutulan kolu,
Burası ebedi kalıcı mekân yok kurtuluş yolu,
Karşındaki sorgu melerinin sorgusu dolu..

Dünya iki kapılı bir kurulmuş bir mekân,
Yaşıyorum deyip de sen olma aldanan
Son olan hesap gününde yok ki kurtaran,
Asıl olan yaşam orda gerisi ise yalan, dolan..

Bu şiir toplam 693 kez okundu.
12.10.2012 16:41:24

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı