songül yıldırım

hayattaki sahne

HAYATTAKİ SAHNE…
Size kendimi anlatayım mı?
Anlatamam!
Çünkü ben bile tanımıyorum.
Zaman geçiyor…
Ve zaman her geçtiğinde ben yeni bir yanımla karşılaşıyorum.
Karşılaştıkça zaman geçiyor.
Zaman geçtikçe tanıyorum beni…
Ben, beni tanıdıkça büyüyorum…
Ve büyüdükçe kayboluyorum benliğimde.
Ve bir insan daha kaybediyor dünyadaki benliğini
Kocaman benliğinde kaybolarak…
Benliğinde kaybolarak benliğini kaybeden insanlar görüyorum
Şehir şehir, ülke ülke…
İçinde benliğini kaybeden insanların oynadığı filmler izliyorum.
Benliklerin kaybolduğu yollardan okunmamış senaryolar topluyorum.
Topladıkça okuyorum…
Her birini okuduğumda ağlıyorum.
Ve pek çok ağlayışında okuyorum…
Her okuduğum kelime mühür oluyor dudaklarıma…
Gittiğim yol kenarlarında kaybolmuş setler buluyorum.
Benliksiz insanlar rollerine çalışıyorlar. ben durmuyor yürüyorum.
Bazı kelimeler geliyor kulaklarıma. Ve ben yürüyorum.
Pek çok yürüyüşümde ağlıyorum…
Bu yolun bir sonu var, biliyorum…
Ben yürüyorum...
İnsanlara çarpıyorum bir insan trafiğinde…
Bazıları rollerini güzel oynamıyorlar.
Bazılarına da özeniyorum.
Bazı olaylarda rol alsam da, çoğuna seyirci kalmak istiyorum.
Yürüyorum…
Yürüdükçe yaklaşıyorum yolun sonuna.
Yaklaştıkça görüyorum.
Ve de gördükçe bitiyor bir yol daha…
Yolun sonunda ise ben şunu biliyorum.
Hayat bir oyun sahnesi
Ve bende rol zamanı geldiğinde rolümü oynayıp
Perde arkasına geri dönen sıradan bir oyuncuyum.
Ve benim onları izlediğim gibi onlarda beni izleyip değerlendiriyorlar…
Ve bende her şeye rağmen sonunda selamımı verip perdeyi
Kapatıyorum…

Songül yıldırım…

Bu şiir toplam 480 kez okundu.
28.10.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı