Semra Suzan Gülşen

Kayıp mutluluk

Arkasında kaldı aynanın mutluluk
Kapandı sandığı hayallerimin
Çilingiri kayıp…
Belki umut geçer parmak aralarından
Kim bilir belki ışık vurur pencereme
Lakin yok evim, yurdum
Gülmek ayıp
Bedeli ödeniyor yaşamın
Nefesimi nefsim çekiyor içine
Ben dönüyorum sövüp sayıp
Kalemin ucu kırık
Eksik tümcelerin nesnesi
Öznesi dertten muzdarip
Bu yalnızlık gölgesi bedenimin
Ben gezdikçe durur dolanıp dolanıp
Sitem değil susuşum
Kabulleniş her şeyi artık
Yitirilmiş bir sevda her günüm
Bir kaktüs belki çöl ortasında
Belki ağlayan bir yetim
Velhasıl kalbim artık kırık dökük

Bu şiir toplam 564 kez okundu.
31.08.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı