Mutluhan Kurt

Yalnızlık Üstüne

sigaramı yaktı yanımda sırt üstü uzanmış çocukluğum,konuşmaya başladı sonra,içini bir yılanın zehiri gibi içime akıtarak.bende yazmaya başlıyorum,sadece usulca ağlayarak yalnızlığıma...

gidişine ağız dolusu bir küfür savurup,dişlerimi sızlatan yağmursuz bulutların gölgesine bırakıyorum dolmuş yüreğimin bütün boşluğunu.sen sayki; hala adınla başlayan şiirler yazıyorum...sen sayki; bütün çıkmaz sokakları yüreğimin sana çıkıyor...ve sayki; yüreği elinde koşan o mutlu çocuğun yüzü hala gülüyor...

yüzünün yanılmışlığı var artık ellerimde,yüzümde yüzünün yanılmışlığı,birazda ağlamışlığı soğuk gecelerimde.artık görmeyek kadar kör olamıyorum yada duymayacak kadar lal.yersiz bir renk gibi beklerken baharın müjdesini,en siyah renklerin matemiyle soldurdun beni.bu kefen dar geliyor,teninin kokusunun sinmişliği varken tenime.dar geliyor,giderken son kez dokunduğun gözbebeklerime...

otopsisi yapılmamış bir ölünün morgdaki en soğuk saatleri kadar yalnız ve kanamalı bir şiire asıyorum kendimi.bir ölüme kaç şiir sığarsa,bir şiire o kadar ölüyorum...

baharları bıraktım ayazların soğuk gençliğinde,şimdi iklimsiz şehirlerin haritalara yazılmamış günlerini yaşıyorum.her adım üzülüp,her sokak ağlıyorum.deniz mavi hala belkide öyle sanıyorum...

suskunluğumun gardiyanı dilim paramparça,sen hala bölünmüş bütünlüğünle kalbimdesin.

utanmıyorum...

çünkü; dilim paramparça,kalbim değil...

Bu şiir toplam 641 kez okundu.
23.02.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı