mehmet dal

bu şehir ve sen

vuslatın en acı yüzüsünüz,
bu şehir ve sen.
sen bu şehre düşen en masumane varlık,
bu şehirse, kederdir sunduğu
güneş doğmadan acı doğar burada.
durma, git. tam şu an,
henüz hüzün bulaşmamışken düşlerine,
koş koş kendi iklimine,
acının öksüz kaldığı o iklime.

Bu şiir toplam 644 kez okundu.
12.03.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı