Ahmet YILMAZ

BİR SABAH ÇIKTA GEL

Sözcüklerin çare bilmez vurgunu
Gelip geçiyor ömrümden
Ve suskun deniz dalgalarında saçların
Akıp gidiyor düşlerimden
Zamana çiviler çakıyorum
Mıhlanıyor akrep olduğu yere
Ne zaman gelirsini soramıyorum
Korkuyorum
Uzamasından anlarımın

Bir sabah çıkta gel
Hiç söylemeden
Hiç bilmeden ben gel
Unutarak tüm yalanları

Bir söz söyleyerek
Geçmişi bir çırpıda silerek gel
Serseri bir parmaklığa takılmadan
Hiçbir yalnızlığa alınmadan gel
Susayarak özgürlüğümüze

Ama söyleme zamanını
Bilirsin
Ölümün ardı bahardır
Müebbetlerimizin arasında
Ölümün ardı
Ancak yalandır

Yaralarımızın kabuk bağlama vakti geçmiş
Her yaranın kanını azrail içmiş
Kuduruyor
Yakamozlar vuruyor ara sıra yüzüne
Yüzün yosun kokuyor

Ağrıyor sol yanım
Bedenimden özlem süzülüyor
Larvalar bırakıyorum ardımdan
Allah biliyor

Biliyor-bilmiyor,
Biliyor-bilmiyor,
Biliyor-bilmiyor...
Bir papatya falı mı bu
Kimse bilmiyor...

...
Yoksul bırak hüznünü
Ve
Bir sabah
Çıkta gel
Bir sabah
Ben geldim de
Tut ellerimden...

16 Aralık 2007, Pazar
21:04

Bu şiir toplam 919 kez okundu.
17.12.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı