feyzullah balcı

Şimdi Sen...

Şimdi sen yorgun bir güneş gibi
Usul usul çekiliyorsun ufuklarımdan
-anlamsız zamanlarda-
Ardınca çoğalıyor karanlıklar.
Ve karanlıklar dergahında mekan tutuyor yalnızlığım.
Menekşeler soluyor…
Güller devriliyor…
Karanfiller yanıyor avuçlarımda.
Gönüldeki müebbetin adı bu;
Sana zamaneden öte bir sevda ile esir olmak

Kıvılcımlar düşüyor gözlerime, yanaklarım ıslanıyor
Bilmiyorsun…
Şimdi dilimde senin adın kanıyor!
…
Şimdi sen ürkek bir yıldız gibi
Damla damla dökülüyorsun ufuklarımdan
-anlamsız zamanlarda-
Ardınca çoğalıyor karanlıklar
Ve karanlıklar tenhasında bir umut arıyor yalnızlığım
Sazlar susuyor…
Şarkılar bitiyor…
Şiirler ölüyor avuçlarımda.
İçimdeki sızının adı bu;
Sana öyle uzaktan bakarak kor olmak

Yakamozlar düşüyor gözlerime, gözlerimden deniz dökülüyor
Bilmiyorsun…
Şimdi yüreğimde senin adın tutuşuyor!
…
Şimdi sen taze bir bahar gibi,
Şimdi sen güneş gibi, ay gibi,
Şimdi sen efkarımı dağıtan rüzgar gibi…
Nakış nakış işleniyorsun her bir hücreme.
-gözlerine baktığım zamanlarda-
Artık siliniyor karanlıklar
Ve gün doğumlarında sana doğru uzanıyor yalnızlığım
Cemreler düşüyor…
Şiirler canlanıyor…
Güller diriliyor…
Ellerimi uzatıyorum sana demet demet güllerle
Bilmiyorsun…
Şimdi güllerim de, kalbim de senin ellerini bekliyor!
Kırmıyor musun?

24 Kasım 2007

Bu şiir toplam 458 kez okundu.
3.12.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı