Mustafa KAYA (mustafakaya)

KOMŞU KIZI

Komşu kızı zerrin

benim hiç olmadı oyuncaklarım
komşu kızı zerrin inde
ben kağıttan kuyruk yapardım uçurtmama
zerrin yırtıp atardı
ben kuleler yapardım taşlardan
zerrin dağıtırdı aniden
beş taş oynamasını öğrettim
mızıkçılık yapıp taşlarımı kaptı
pikniğe gittik seyran bağlarına
aldı topu vermedi bir daha
en güzel elbiselerimle çıkmıştım bayrama
çamur atıp kaçtı ağlaya ağlaya
derdi ne bu kızın
oyuncaksa benim de yoktu..hem fakirdik
oysa zerrinin hallice
okula başladık birlikte
ben onu beklerdim evin önünde
beni bırakıp giderdi istediğiyle
aynı sınıfta oturduk
önceleri yan yana
sonra aldı başını gitti arka sıralara
çantamı atar yere..silgimi alır..defterimi karalar
sonra şikayeti bana yapar
tebeşirle çizdi önlüğümü bir gün
çıkmadı izi o gün bugün
ben bitirdim okulu..taşındık hem
kurtuldum o komşu kızı zerrinden…
ortaokul bitti lise de devam etti
bir gün samanpazarı çevresinde
adliye ye doğru akan bir cadde de gördüm onu
tanımadığına sevindim önce
sonra koşup geçtim önüne
boyluca olmuş bense kısa kalmışım
başından belliydi uzayacağı
benimse dertlerden yarım kalacağım
bu kez gülümsedi
o gün ilk kez böyle gördüm zerrin i..

/ İstanbul

Bu şiir toplam 741 kez okundu.
26.05.2013 16:48:19

• Yorumlar
• Yorum Yaz