(leylaleyla)

ben ağlarım abla

Ablama yazıyorum bu gece şiirimi.
Onun bilmediği zamanları anlatacağım
Yaşamadığımız ve birlikte geçirmediğimiz zamanları
Abla, çok yılı ayrı geçirdik
Bilmiyorum şimdi hatırlar mısın çocukluk günlerimizi
Kimbilir unuttun belki de
Parkta çekirdek çitlediğimiz zamanları,
Piknik yaptığımız zamanları
Ben hiç birini unutmadım, unutturmadın çünkü
O yüzden sana yazıyorum.
Hayat işte, ayırıyormuş insanları şehir şehir, ülke ülke
Koyup bir zamanın içine savuruyormuş.
Ben bunları hep biliyordum abla, biliyordum.
Kimlerle paylaşıyorsun şimdi bana vermediğin
Sevinçlerini ve acılarını.
Geceleri kimleri düşünüp uyuyorsun kaç zamandır
Hangi rüyalara dalıyorsun bensiz
Bana ağladığını belli etmeden, hangi arkadaşının kollarındasın
Bensiz doya doya gülmelerini şimdi kimlere yaşatıyorsun
Ben belki zamanına denk gelmedim hiçbir mutluluğun
Hiçbir sevgiyi yaşamadım derinden
Yanlış anlama abla, ben yaşadım ama bilenler bihaberdi bunlardan
Sadece sen olmadın yani doya doya sevemediğim
Ellerimi yüzüne koyupta şöyle sevemediğim
Sen değildin işte sadece
Bu imiş demek yaşarken ölmek
Ben hiç onlardan olmak istemedim ama
Sessiz sedasız ölmek istedim
Yani abla; hiçkimse bilmesin istedim öldüğümü
Beni sevsinler istemedim ben ölünce
İstemedim vicdanlarına dert olmak, yüreklerini yakmak.
Ben şimdi bunları yazıyorsam abla, bilki
Gözlerim ağlamaklıdır
Zaten çocukken bir ben severdim yağmurda dolaşmayı, en çok da ağlamayı
Ben böyle büyüdüm, kimse bilmiyor
Gözlerim büyüttü beni, geceleri örtüm yorganım oldu.

Bu kadar yeter mi diyorsun abla
Yoksa sitemlerimi yazayım mı daha
Sitem sevgidendir abla, ben seviyorum çünkü
Ağlamayı da severim, neden ağlıyorsun diye sorma yine
Sana bilmiyorum derim saçmalarım yani.
Ben bilmem gündüzleri kaç güneş doğar
Arkadaşlarının kaçı sana arkadaş olur
Ben senin hep kardeşindim, yine de öyle ama
Gel gör ki ayrıyız yine, ellerimiz uzak gözlerimiz de
Dünyalarımız gecelerimiz gündüzlerimiz
Yalnızım yine ben gecenin ortasında
Yalnızlıktan mı bu halim, paramparça bu cismim
Sevgisiz ben, yörüngesini kaybetmiş bir gezegenim sanki
Ekmek yok sanki, su yok hayatımda
Bana öyle bir şey ver ki abla ömür boyu tok kalayım
Bana öyle bir şey verin ki ömür boyu aç kalayım
Ben kimseden birşey istemiyorum abla
Beni büyüten gözyaşlarımı geri versinler sadece
Çocukluğumun temiz ve saf sevgisini geri versinler
Çıkardan yoksun çocukluk gözlerimi geri verin
Bulaştırmayın gözlerinizi benimkilere
Ben büyümedim daha, başkalarına veririm belki
Ama beni unutmayın beni sevmediğinizi de
Hatırladıkça gülüp geçeceğiniz biri olacağım belki
Belki de hiç unutmayacağınız bir vicdan yarası
Ben yön ayırt etmeksizin sevdim herkesi
Karşılıksız verdim gözlerimi, yüreğimi
Gün geldi kanadı ellerim benim
Ama sebep aramadım sizden yana
Beni büyüten de düşüren de ağlatan da sizdiniz
Ama ölümüm benden olacak, gözlerimden yani
Kimseye bahsetmeyeceğim
Kimseler bilmeden göçeceğim
Gözlerimi göremeyeceksiniz
Ölümüm de doğumumdan farklı olmayacak yani

Bu şiir toplam 517 kez okundu.
28.06.2007 22:31:46

• Yorumlar
• Yorum Yaz