önal duymaz

KARACADAĞ

karacadağ
gözlerinde öfkesi, umutla karışık
güneş batınca anlarsın
umarsızlığını, unutulmuşluğunu
suskun insanları biraz da alışık
ve bir gün daha geçer
utanırsın çaresizliğinden
suçluluk duyarsın
elinden
bir şey gelmediğinden

karacadağ;
kahreder asil duruşuna
toprak;
utanır çıplaklığından
taş;
parçalanır öfkesinden
yağmur;
acımasız yağmaz
göremezsin yeşili, özlersin
gökyüzü mahpusluktur, çekilmez
yollar;
yollar yaşamı ölüme bağlar

karacadağ
bir sevdadır, terk edilmez
içi kan ağlar, seslenmez
bir bekleyiştedir
sabırdır, güvendir

Bu şiir toplam 781 kez okundu.
25.12.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı