esra gövem

GÖLGE

bir gölge uzandı senden bana
öğle vakti oldu gölgen kısaldı
adım adım yaklaştın nefesime
saat beşe doğru geliyor
gölgen uzuyor
uzaklaşıyorsun sıcak nefesimden
yakalayamıyorum
ellerim kaçıyor senden
kaçıyor benliğim sensizlikten
adam yere oturuyor
gölgesi de oturuyor muhtemelen
saat geç oluyor
herkes uyurken
gölge yavaş yavaş kayboluyor
elveda diyor sahibine
bunları neden yazıyorum;
bilmiyorum
kim bilir belki gölgenden korkuyorum.
utanıyorum sana ağzımı yormaktan
hayallerimdeki aynada, seni görüyorum karşımda
kemiklerim sızlıyor
beni duydu aynalar eyvah!
teker teker kırılıyor.
kırılıyor ama parçaları kalbime batıyor
gözlerinden yoksun gözlerim
ağlamaktan ağlıyor
ben ona ağlıyorum,
o bana ağlıyor
geri kalanlar hep gülüyor.
son mısralarımı yazıyorum
anladın ölüyorum....
ölmek istemiyorum;
beş kuruşa satın almak istemiyorum seni:
adi bir kalem gibi,
yontulduğunda kırılan,,
değersiz bir çarşaf gibi alındığında yırtılan...........
sen;
gölgesinden korktuğum sensin o yabancı
seher vakti çıkan akşamleyin kaybolan;
unuttum mu sandın seni
-SAHTEKAR-YALANCI!

Bu şiir toplam 709 kez okundu.
13.06.2013 20:51:42

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı