A.Oğuz Sırmalı

es

Öne eğilmişti başın ya da

gözlerin yere dönüktü.

Bilmiyordum neyi düşündüğünü ya da

neye üzüldüğünü...

Ama seni düşünüyordum her halinle.

Sanki ruhum benden çıkıp senin içine girmek istemiş gibi…

Aniden geriye atıverdin saçlarını

Ve denizi izlemeye başladın

Tekrar geri geldi ruhum yine...

Alabildiğine mavi yayılmıştı gözlerine.

Belki de ben o gözlerinde maviydim.

Alabildiğine yakamoz...

O an ilk defa bana yöneldi bakışların

Benim orada olduğumu nerden biliyordun?

Yüzümde senin gözlerinin yumuşak dokunuşlarını hissettim.

Yoksa sende ruhumun içimdeki son dansını mı hissettin?

Kendimi görünce gözbebeklerinde, gülümsedim...

Hafifçe yana düştü başım, başın, başımız

Yine siyah-beyaz eski bir film sonunu bildiğim.

İşte yine bir katilim ve uşağım.

Ani tıkanmalarımdan birini yaşıyordum.

Yine susmuştum hem de en çok konuşmam gereken yerde

Çok çok çok uzun sus-tum

Es-tim...

Upuzun bir es...

Ben sus/tum, sen düş/tün,

Ruhum konuştu,

ama sen duymadın...

Bu şiir toplam 1.431 kez okundu.
24.03.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı