M. Engin Karatay

Sen

Sen, hayat verdin bana buhrânlı günlerimde...
Yeşerttin bir anda gönül bahçemi
Köhne mekânlarda ki sünepe gibiydim
Birden bire getirdin kendime beni...

Heyecânım sönmüştü âdetâ, hayâta küsmüştüm
Burâm burâm, ilmek ilmek, sevdâ dokudun
Kıpraşmaz melül bakışlarım gâyesiz idi
Çimen görmüş tay gibi parladı gözlerim...

Aldığım darbelerle, bir daha asla, der iken...
Pek bir şey kaybetmediğimi anladım
Meğer aradığım çok yakınımda imiş
Sadece tehîr olunmuş, bir müddet mutluluk
Ona da uzanmak artık çok yakın...

Her şeyi içime atmaya başladığım bir anda
Bir bilsen ihyâ ettin, bir çift söz ile...

Şimdi kenetlenmişim artık sana
Seni düşünmek, en büyük lezzetim
Kâğıdıma sıra oldun, kalemime mürekkeb
Seni sevdiğimi yazabiliyorum çekinmeden
Haykırabiliyorum sevdâmı herkese
Bestelere konu oldun hep dilimdesin
Hayır, aslında sen taa kalbimdesin
Belki o da hayır, sen benimlesin...

Landsberg - 23.12.1999 02:25

Bu şiir toplam 738 kez okundu.
19.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı