Halil Gülel

Hoş Olur Andıkça

Düşmesin yüreğe düşmesin bir köz;
Dumanı yandıkça akar göklere...
Ne ferman dinler bu gönül ne bir söz
O yâri andıkça bakar göklere...

Bir sesi ulaştı gelmez nefesi,
Bekletir herkesi geçer hevesi,
Tebessüm darbesi yaman gülmesi
Figana döndükçe döker göklere...

Kalmadı takatim kalmadı gücüm,
Pare pare kardır şakağım, sacım,
Bir bilsem âlemde ne benim sucum
Bir güle kondukça kokar göklere...

Üzer bir güzelden gelen bu çile,
Şaşırtır dağlarda ıssız bir yola,
Muhabbet arzular hasretle güle
Bülbüller indikçe yakar göklere...

Emeli bir sensin, aydan güzelsin,
Sesinle eğlensin sohbete gelsin,
Incitme ey Peri, kadrini bilsin
Aşk közü söndükçe çöker göklere...

Neylesin bu aşık köşkü sarayı,
Yeter ki açmasın yürek arayı,
Dert etmem yâr açsa kalpte yarayı
Boş yere döndükçe yıkar göklere...

Ressam Halil, söze verir nihayet,
Varsa gönlü anlar etmez ki hayret,
Kaynağı kalptendir dilde zerafet
Hoş olur andıkça çıkar göklere...

Düsseldorf - 20.01.2000

Bu şiir toplam 510 kez okundu.
14.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı