Gürkan Karanfil

RÜVEYDA

Rüya tozlarının, düşlerinde solukla yürürken ayak izleri
Damarlarımın derinliklerinde uğultulu sesle gizlenen hayalleri
Benliğimde bir sen bulma ümidi ne çok yakın ne de çok uzak olan
Uzaklıkların yakınlığa düştüğü bir parça kar tanesiydi gözlerin

Üzüldüğüm dakikaların güzelliğiydin sen Rüveyda
Şimdi sen yoksun ya, öyle garip öyle yetim ki yüreğim
Sanırım yine gözlerim ağlıyor, bitmeyen gecelerde
Yüreğim kanıyor gülen gözlerini göremediğim dakikalarımda

Varlığında güne merhaba derken umut yüklü kalbim
Her sabah yitik gecelerin kaldırımlarında gizlenir
Zaman coştu söz tutuştu gizlendiğin bulutlardan
Her başını uzattığında Rüveyda

Enginliğe sıkılan nice kurşunlara inat
Senin yüzünde bildim umut tanelerini.
Sende bildim bir yudum sevginin insana yettiğini.
Kurtlanmış acılarıma sıktığım tek kurşunumdu gözlerin.

Yokluğunun katransı gecelerinde
Gözlerinin umut dolu bakışlarını onlarca parçaya bölüp,
Her parçasını küçük hücrelerime yerleştirdim.
Göreceksin havaya bırakılan nefesim senin adını çizecektir mavi semaya

Düşlerimi kelimelere ilmekleyip sana geldim
Varlığının bir nefes uzağında yüreğimi
Senin gözlerine bırakmaya geldim bir parça gözyaşı ile
Yüreğimi, yüreğine son kez bırakmaya geldim Rüveyda

Acıya sıkılmış tek kurşunumdu gözlerin.
Umuda işlenmiş mutluluğumdu gülüşlerin.
Bir gün bile dokunamasam da yüreğine,
Hayata baktığın göz, umuda aldığın nefes oldun

Bu şiir toplam 491 kez okundu.
1.10.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı