Ümit Yaşar Oğuzcan

Son Liman

Çekilmez kahrimi çektin yillar boyu
Benimle agladin, benimle güldün
Kuru ekmegimdi
Fakir yatagimdi
Bitmez çilemdi benimle paylaştigin
Nice günler dert ortagimdin benim
Omuzlarina dayayip yorgun başimi
Az mi agladim hiçkira hiçkira
Az mi sildin seven ellerinle gözyaşimi
Kimi gün dostum oldun en vefali
Koşarak geldim sana
Teselliyi, umudu sende buldum
Doyulmaz aşimdin akşamlari
Bardagimda su, soframda ekmektin
Ve her sabah anasiydin çocuklarimin
Kollarin evimizin temeli
Saçlarin süpürgesiydi
Ben bu yere seninle vardim
Bu iyiligin, güzelligin son çizgisine
Kederleri sevinçleri seninle yaşadim
Seninle baktim bu çirkin dünyaya uzaktan
Sendin bütün firtinalarda
Sigindigim o tek liman
Sonsuz karanligimda tek işiktin
Sönmeyen ateşimdin karli daglarda
Çölümde fişkiran bir pinardin serin
Ne zaman yitirsem bütün umutlarimi
Bana hayatin kapilarin açardi ellerin
Sevenim benim, ak saçlim, küçük melegim
Sen benim can yoldaşim oldugun kadar
Kadinimsin, anamsin, bacimsin
Ver öpeyim vefali ellerini
Sen benim şerefimsin , inancimsin

Bu şiir toplam 1.165 kez okundu.
22.12.2005

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı