AHMET SAİT AKBEN

KARANLIKTA KALMIŞ YANIM

O çocuk çok mu küçük şimdi sırasında, hüznü başından aşkın.

Hem o hep gülerken nihayetinde, aglatanlar çıkacak beni yasa bürüyen...

O toprağında ögretti aşkı, yine o toprağa gömdü. Hicranı gösterdi, vuslatı arattı.

O benim karanlıkta kalmış yanımdı, o beni karanlığa atarken elimdekileri görmedi. Oysa bir elimde gül diğerinde ise mum vardı.

Aydınlığa itecekken karanlığı reva gören.
...
Masumsun masumun diline yakışan, tebessümünü aynada utandıran...

AHMET SAİT AKBEN

Bu şiir toplam 333 kez okundu.
1.02.2014 16:16:00

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı