Bülent Arkan

BU BENİM ÇOCUKLUĞUM

Beyaza kaçan, saman sarısıydı saçlarım,
Akbaş bilal derlerdi bana çacukluğumda.
Kuzuların arasında hiç farkedilmezdim,
Zulalarım kuzulardı,saklanma oyununda.

Sıradandır belki de,şu benim çocukluğum,
Şehir değil tabi‘ki , sakinköy şartlarında.
Tütün tarlasındaydı, benim ilk ırgatlığım,
Küçücüktüm, ya altı ya’da yedi yaşında.

Sanki tütün çapasıydı en iyi oyuncağım.
Kavun karpuz yenilirdi öğle molalarında.
İçi boşalan kabukları tek tek sıralardım,
Hepsi deve olurdu, hayal kervanlarımda.

On dakika sürmezdi , oyunda mutluluğum,
Ter dökerek çalışırdık , cehannem sıcağında.
Çok çabuk kaybolurdu ovada çocukluğum,
Tozlar tere yapışırdı, pürüzsüz şakağımda.

Sesimiz hiç çıkmazdı, sebebi yorgunluktan,
Günbatımı dönerdik, yolda toz batağından.
Yorgun yolak geçerdik sakinköy'ün içinden,
Gözlerim yaşarırdı, çocuk yok sokağımda.

Toz pembe odasında uyurken kent çocukları,
Bütün gece tütün kırardık, biz tütün tarlasında.
Kuşluk vakti köye dönerdik , unutup uykuları,
Tütünler iğneye dizilirdi, yapraklar harmanında.

Çocukluğuma dönmeyi geçirmem hayalimden,
Sakinköy’de çocukluk yok , çalış karın tokluğuna.
Seçenek çoktur Sakinköy’de, iş içinden iş beğen,
Bu yüzdendir özlemim yok ,sakinköy’de çocukluğa.

Bu şiir toplam 643 kez okundu.
20.12.2013 16:08:19

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı