Yusuf Ozkan

Eey Nefsim!

Sen nasıl bir varlıksın , ey nefsim!
Bir elde kadeh bir elde Kur’an, gezersin
Çenen durmaz , laf-ı güzar edensin.
Söylesene eey nefsim,samimiyeti neyledin

İki yalan kuran, bir hile edensin,
Ortalığı bulandırdın toz duman edensin
Buldun mu bir fırsat, fırsatı cep edensin
Söylesene eey nefsim dürüstlüğü neyledin.

İnsanlık bana göre değil, zordur diyensin,
Yanına hırsızı, arsızı yoldaş eyleyensin
Hileyi harama katıp,tam gözünden yiyensin,
Söylesene eey nefsim şerefi neyledin.

Susmazsın ,çirkin sözü ardı ardına dizersin.
Yetim,garip,fakir fukara demedin ezersin,
Belli ki yetmedi , ol cihanı gezersin,
Söylesene eey nefsim onuru neyledin.

Hak hesabı yapmazsın ,çıkarını gözlersin
Birini sen alsanda, öbüründen geçmezsin,
Zalimi dost bilip,mazluma gönül vermezsin.
Söylesene eey nefsim bu dünyayı neyledin.

Senin olmayanı ,güzelden görmezsin,
Doğru konuşanı, cidden sevmezsin,
Koltuk benim,makam banadır diyensin,
Söylesene eey nefsim musallayı neyledin.

Gün gelir ,ucuz hesaptan hesap sorarlar.
Kurduğun dümeni, mahşerde“esastan” bozarlar.
Yazdığın amel sayfasından beni yakarlar,
Üç günlük dünyayı sattında ebediyeti neyledin.

Bu şiir toplam 517 kez okundu.
1.03.2013 08:45:11

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı