SÜLEYMAN BALCI

SAKLAMBAÇ

Saklambaç oynuyorum kendimle bir donup bir yanıyorum kendime. Issız bir yazlıkta bir arkadaşın evinde, tek ben kalmışım bu semtte bu muhitte.
Asvalt‘dan yapılmış sert bir zeminle engin bir arşın gölgesinde, dokunsam huzur bulabileceğim bir bulutun arasında ki git gellerimle…
Tartıyorum hayatı kendi kefemle, içimde baharı yaşıyorum yüreğimle.
Dışımda kutupları tutuyorum ellerimle, yaşadıklarımla gördüklerimle.
Hiç yaşamamış görmemiş gibi bir çocuğun gözleriyle hayata bakıyorum kendimce.
Nefesimi tutup gözlerimi kapatıyorum, hiç yaşanmamış farz ediyorum o karanlığın içinde.
Bir kara tahta önünde;
susma cezası almış bir ögrenci benliğimle elimde tebeşirimle yazıyorum söyleyemediklerimi kara bir tahta üzerine.
Nefesimi bırakıp gözlerimi acıyorum, kocaa bir adamın cüssesinde bakıyorum hayata olan olmuş zaman geçmiş yeni bir güne yelken açmış gece’nin
karanlığı; ufuk da ki güneş habercisi yeni bir günün.
saklambaç oynuyorum kendimle bir donup bir yanıyorum

Bu şiir toplam 524 kez okundu.
7.01.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı