Doğukan Ziyan (silence)

MEVSİMSİZ

Mevsimi olmayan bir mevsimin sokaklarındasın
Sanki bir yağmur bu düşen
Ya da şu açan güneş
mevsim kuşları bu öten
kanatlanıp öylece giden
bu mevsimin ilk çiçekleri
son kokuları
yapraklarından uzanmak ister
dikenlerinde kanatmak ister
kökleriyle sarılmak ister
ah bu mevsimin son çiçekleri
bir yıldız gibi parıldar ve kaybolur
gözlerinde tutabilsem
bir ah olur kaybolur
inan unutabilsem
bir çiçek olur varolur

bakma dedi
mevsimsiz

yalnızca gökyüzüne emanet et
mevsimsiz

bakamam dedim
mevsimsiz

yalnızca gökyüzüne emanet edebilirim
mevsimsiz

yalnızca isimsiz aynasında sureti
rüzgarlarla taşımakta sessiz sessiz
ve adını tekrarlamakta mevsimsiz,mevsimsiz
hangi çağlayandan akmakta hala
zamanın kireçlenmiş suretine düşmekte damla damla
büyümekte en yüksek bulutların yuvasında
içime karışmakta öylece mevsimsiz.

Bu şiir toplam 762 kez okundu.
23.01.2009 21:12:43

• Yorumlar
• Yorum Yaz